Gmina Gościeradów
wszystko czego potrzebujesz

Nie mamy teatru, więc teatr przyjedzie do nas! Program TEATR POLSKA jest przeznaczony dla ośrodków takich jak nasz, w małych miejscowościach, w których nie ma teatru instytucjonalnego, ale które posiadają odpowiednie miejsce umożliwiające prezentację przedstawienia. Inspiracją dla powstania TEATR POLSKA był Teatr Reduta Juliusza Osterwy i Mieczysława Limanowskiego, który w okresie Drugiej Rzeczpospolitej organizował tournées spektakli po ziemiach polskich. W ramach "teatru objazdowego" zespół Reduty przemierzył cały obszar ówczesnych ziem polskich. Do Centrum Kultury i Promocji w Kraśniku zaprosiliśmy dwa zespoły teatralne, które jesienią zagoszczą na deskach naszej sceny. Wszystkie spektakle odbędą się o godzinie 19.00, a bilety w cenie 20 zł (dostępne też w karnetach 30 zł za oba przedstawienia) rozpoczniemy sprzedawać już wkrótce.

Sezon rozpoczniemy 17 września 2016r. spektaklem „Wot takaja żizń” w reżyserii Pawła Szkotaka Teatru BIURO PODRÓŻY z Poznania. „Wot takaja żyźń to seria scen z Rosji umieszczonych w jakiejś nierzeczywistości, głównie swoją formą, estetyką przypominająca, jakiego miejsca spektakl dotyczy. Choć przedstawienie rozpoczyna się od sceny ze śpiewaną po rosyjsku piosenką, w trakcie której ponad postacie wschodzi niczym słońce czerwona gwiazda i rozpoznać można w nim zdarzenia, jakie przynosiły w ostatnich latach serwisy informacyjne, to nie one stanowią główny temat spektaklu. Tym tematem wydaje się głównie niejednoznaczność Rosji: piętnowanie i odrzucanie jej polityki połączone jest z prezentacją tragizmu jej skutków, a także z ujawnianą fascynacją i wpływem jej kultury na spektakl: od Dostojewskiego poczynając na tradycjach teatralnych klaunady bliskiej estetyce Licedei czy Sławy Paunina kończąc.”(Joanna Ostrowska, teatralny.pl)

Drugi spektakl w ramach programu to „Ewelina płacze” w reżyserii Anny Karasińskiej z TR Warszawa. Zobaczymy go 13 października 2016r. „Spektakl o możliwości bycia sobą w świecie, w którym tożsamość człowieka tworzą liczne, często sprzeczne ze sobą narracje. Tekst jest zbudowany z fantazji, obiegowych opinii i wizerunków medialnych aktorek i aktorów. Aktorzy grają tu siebie samych wyobrażonych przez kogoś innego. Nie mając możliwości sprostowania informacji na swój temat pozostają uwięzieni w swoich przypadkowych i fragmentarycznych tożsamościach które przenikają się z ich prywatną prawdą. Spiętrzenie ról sprawia, że nie wiadomo już do kogo należą wypowiadane ze sceny kwestie.”(trwarszawa.pl)

Monika Nitkiewicz